Rozwój infrastruktury ładowania samochodów elektrycznych w Polsce zależy w dużej mierze od regulacji prawnych, które nakładają obowiązki na konkretne podmioty.

Podstawową cechą różnicującą infrastrukturę ładowania pojazdów elektrycznych jest moc dostarczanego przez nie prądu mierzona w kilowatach (kW) – to głównie od niej zależy, jak długo będzie trwało ładowanie. Znaczenie ma również fakt, czy ładowarka dostarcza prąd stały DC, czy zmienny AC. Standardowo w domowych gniazdkach 230 V mamy prąd zmienny AC, którym ładowanie samochodów elektrycznych trwa dłużej ze względu na konieczność przetworzenia energii zmiennej w stałą. Podczas ładowania prądem stałym DC całość energii przekazywana jest bezpośrednio do akumulatora w aucie.

Wyróżniamy trzy główne rodzaje ładowarek przeznaczonych dla pojazdów elektrycznych. Pierwszy typ to stacje wolne, o prądzie zmiennym o mocy poniżej 11 kW AC. Drugi rodzaj stanowią stacje średnio szybkie, o prądzie od 11kW do 22kW AC. Trzeci typ to stacje szybkie, czyli prąd od około 50kW DC. Przeznaczenie każdej ze stacji jest inne w zależności od miejsca jej montażu. Punkty ładowania samochodów elektrycznych o dużych mocach są instalowane się na drogach ekspresowych, autostradach, w pobliżu hoteli i restauracji. Stacje szybkie i ultraszybkie stanowią bazową infrastrukturę dla usług ładowania na terenie kraju, zwłaszcza przy autostradach, gdzie istotny jest krótki czas ładowania. Zarówno stacje wolnego, jak i szybkiego ładowania mogą być stacjami stojącymi lub wiszącymi. Wisząca stacja sprawdzi się na parkingach podziemnych np. galerii handlowych lub garażach wspólnot mieszkaniowych. Stacje można podzielić również na ogólnodostępne i prywatne. Podział ten ma kluczowe znaczenie dla określenia wymogu badania technicznego oraz obowiązku przekazywania danych do Ewidencji Infrastruktury Paliw Alternatywnych prowadzonej przez Urząd Dozoru Technicznego.